"Why do I keep hitting myself with a hammer? Because it feels so good when I stop."
Dlaczego wciąż tłukę się po głowie młotkiem? Bo tak cudownie się czuję, gdy przestaję." /Grey's Anatomy/
Młotek. Może taki gumowy, ale jednak młotek. I to bicie całe życie;) Dlaczego żyję praktycznie poniekąd moim serialem? Bo jest w nim tyle mojego zycia. Tyle słów o moich słowach, tyle gestów o moich gestach.
A dziś bardzo stresujący dzień. Czasem potrafię sobie stworzyć niezwykły obraz stresu niezwykłego. Ogromnego, siągjącego wyżyn a może dolin. I może ten stres to też właśnie ten młotek, ale jego staram sie przecież tak bardzo unikać. A może wcale się bardzo nie staram. Może ściemniam.
Przerwałam nową bajkę w moim życiu dziś i trochę mi bezniej smutno. Ale przecież wcale nie chciało mi się jej nawet opowiadać, więc lepiej się zamknę i ucieszę, że udało się przerwać. Na chwilę przynajmniej, bo coś mi się nie wydaje, żeby sobie tak poprostu odeszła w zapomnienie. A jeśli sobie odejdzie to trudno, well. Może tak lepiej bo te moje bajki to za każdym razem Grimmowskie zupełnie.
8 wieczorem, moje oczy krzyczą o sen, ciało o odpoczynek, a jeszcze lekcja przede mną. Kolejny młotek.
I co?
Zbierzmy się w garść albo garści dwie i potłuczmy się jeszcze tą godzinkę. Żeby potem czuć się
tak cudownie.
No comments:
Post a Comment